17راهکار براي مشکلات نوجوانان

1- شناخت شخصيت نوجوان:

ما والدين با شناخت ويژگي‌هاي دوره نوجواني بسياري از رفتارهاي ناخوشايند آنان را غيرطبيعي نپنداريم که موجب بروز عکس‌العمل در ما شود و به تيرگي روابط با نوجوان نيانجامد.

2- استفاده از روش تغافل (ناديده گرفتن):

از موثرترين روش‌هاي تربيتي در اين دوره �روش تغافل� است. يعني مسائل و مشکلات نوجوان را بزرگ نشان ندهيم که در او ايجاد وحشت نمايد و يا او را به لحاظ رفتارهايش دائم باز خواست ننمائيم بلکه نوجوان بايستي همواره در حالت خوف و رجاء باشد.

3- ايفاي نقش راهنمايي بجاي دستوري:

در برخورد با مسائل نوجوان بهتر است از خودش کمک بگيريم يعني اين واقعيت را بداند که نخستين مسئول حلّ مشکل او، خودش است و براي حل آن بايد اقدام نمايد و ما والدين فقط وظيفه ي راهنمايي او را داريم که از عواقب تصميم خودش مطلع شود.

4- آموزش:

مهمترين دليل ترس و اضطراب از هر موضوعي جهل و ناآگاهي نسبت به آن موضوع مي‌باشد که ضروري است براي کاهش ترس و اضطراب‌هاي نوجواني آموزش‌هاي لازم در مورد بلوغ، دوست‌يابي، حل مساله، گذراندن اوقات فراغت، برنامه‌ريزي درسي و مواردي از اين قبيل به نوجوان آموزش داده شود.

5- برقراري رابطه دوستانه و عاقلانه:

ما والدين با مراقبت دوستانه و عاقلانه خود احساس ايمني و اطمينان را در وجود نوجوان ايجاد مي‌کنيم.

6- اعتماد سازي:

بايد بياموزيم که چگونه حس اعتماد نوجوان را نسبت به خودمان جلب و جذب کنيم، چنانچه اعتماد ميان نوجوان و والدين کمرنگ شود او براي حل مسائل خود به ديگران مراجعه مي‌کند.

7- ارتباط کلامي مقدمه ارتباط عاطفي:

ما والدين با تنظيم ساعات کار خود و بسترسازي مناسب در منزل بايستي فرصت کافي براي �ارتباط‌هاي کلامي� با اعضاي خانواده به ويژه نوجوان را فراهم آوريم چرا که ارتباط کلامي خود مقدمه �ارتباط عاطفي� است که نوجوان سخت به آن نيازمند است.

8- تاکيد بر محبت و پرهيز از خشونت:

ارتباط با نوجوان اگر بر اساس عشق و علاقه و صميميت استوار باشد اعتماد به نفس را در او تامين و تضمين مي‌نمايد و اگر بافشار و خشونت همراه باشد ممکن است موجب اختلال عصبي و دشواري‌هاي رواني در او شود.

9- الگوهاي رفتاري والدين:

نوجوان علاقمند است که والدين داراي شخصيتي مستحکم و با ثبات و پايدار باشند چون به اتکاء شخصيت و همانند سازي آنان نيازمند است و توجه والدين به الگوهاي رفتاري خود مورد تاکيد است.

10- پرهيز از مناقشات خانوادگي:

خانه بايستي محل آرامش و امن و مستحکمي براي اعضاء خانواده به ويژه نوجوان باشد و مناقشات و جرو بحث‌ها و دعواهاي علني والدين به آن لطمه نزند و بهانه گريز نوجوان از خانواده را فراهم نياورد.

11- گوش دادن:

با نوجوان صحبت کنيم و به سخنان او با علاقه گوش فرا دهيم و بدانيم که خوب گوش کردن به حرف‌هاي نوجوان رمز ارتباط موثر با اوست.

12- تکيه بر نقاط قوت:

با مشاهده ي برخي ضعف‌ها، نوجوان را تحقير و سرزنش و يا با ديگران مقايسه‌اش نکنيم بلکه بيشتر سعي نمائيم براي از بين بردن ضعف‌هايش قوتش را تجلي بخشيم.

13- انتظار به اندازه:

با کسب شناخت همه جانبه از نوجوان به اندازه ي توان و ظرفيت وجوديش از وي انتظار داشته باشيم.

14- اجازه خطا کردن به‌ نوجوان بدهيم:

نوجوان بايستي بياموزد که از مشکلات گريزان نباشد بلکه براي حل مشکلاتش به دنبال کشف راه حل باشد و اين زماني است که اجازه خطا کردن را به او بدهيم تا از خطا کردن احساس گناه نکند و بتواند فرصت يافتن راه حل را بيابد.

15- مشورت با نوجوان:

نوجوان در انديشه ي مستقل شدن است بنابراين نبايستي عقايد خود را بر او تحميل کنيم بلکه بايستي او را تحمل کرد و با مشورت گرفتن از او در امور خانه در کسب استقلال ياريش کنيم.

16- فعال بودن نقش پدر در تربيت نوجوان:

همان‌گونه که �مادر� نخستين گذرگاه کودک و نوجوان به زندگي اجتماعي است آنچه که بسيار مورد نياز يک نوجوان است وجود �پدري� است که خانواه بتواند بر او تکيه کند. �پدري� که گرم، مهربان و پرشور باشد.

17- پذيرش بدون قيد و شرط نوجوان:

نوجوان را همانطور که نشان مي‌‌دهد بپذيريم نه ‌آن‌طور که در رويا و تخيل خود تصور مي‌کنيم و بدانيم اگر نوجوان در خانواده مورد احترام قرار گيرد، ياد مي‌گيرد خودش را آن‌طور که هست بپذيرد.

یکشنبه 31 خرداد 1388 - 8:14:06 PM